Du moment dat ze voor het eerst acteerde – in een schoolstuk – dacht ze: ik kán iets. Inmiddels heeft Olivia Colman letterlijk en figuurlijk koninklijke rollen gespeeld, zoals koningin Elizabeth in The Crown. ‘Ik transformeer heel makkelijk naar iemand anders’.
Beauty Bazaar: 4 tips van experts voor een gezonde huid >
Exclusief interview met actrice Olivia Colman
'Dit is echt heel erg stressvol,’ stamelt Olivia Colman in 2019, nadat ze net een Oscar voor de beste vrouwelijke hoofdrol van het jaar in ontvangst heeft genomen. In een groene Prada-jurk met een grote strik op haar rug kijkt ze duidelijk geïmponeerd vanaf het podium de zaal in, om vervolgens op z’n Olivia Colmans haar dankwoord te doen: vrij associërend, geëmotioneerd, relativerend, geestig en totaal onweerstaanbaar. De zaal ligt aan haar voeten.
Het is ook wel een beetje eng, dat succes
In Engeland is Colman dan al wereldberoemd. Daar kennen mensen haar in eerste instantie als komisch actrice, maar ontdekken ze al snel dat ze ook serieuze rollen aan kan, zoals in de serie Broadchurch. Daarna komen er koninklijke rollen op haar pad: ze speelt niet alleen een koningin in The Favourite, waarvoor ze haar Oscar wint, maar ook in de geliefde Netflix-serie The Crown. Die serie, plus de Oscar, maken van haar een wereldster. En ja, dat is best fijn, zegt Olivia Colman (47) via Zoom vanuit een grotendeels donkere kamer, met ergens achter haar een klein schemerlampje. Haar onopgemaakte gezicht komt helder tevoorschijn uit de duisternis; ze praat net zoals je haar van haar speeches kent. Audities hoeft ze tegenwoordig nog maar zelden te doen, vertelt ze, Phoebe Waller-Bridge schreef de rol van de stiefmoeder in Fleabag zelfs speciaal voor haar. Maar: ‘Het is ook wel een beetje eng, dat succes. Vanaf nu kan het alleen maar slechter worden.’
Pieker je daar over? ‘Ja. Ik heb pas vrij recent ontdekt dat acteurs tegen wie ik echt opkijk zich ook altijd zorgen maken dat ze nooit meer gevraagd zullen worden. Ik dacht dat ik de enige was, dus dat was geruststellend. Waarschijnlijk is het zelfs wel gezond en voorkomt het dat je zelfvoldaan of gemakzuchtig wordt. Maar het zou voor mij vreselijk zijn als er geen werk meer kwam. Veel van mijn vrienden zijn multitalenten, zij kunnen schrijven en regisseren en acteren. Ik kan alleen maar acteren.’
Olivia Colman: een bescheiden superster
Ze heeft het vaker gezegd: ze kan niks anders. Op school ging het slecht, totdat ze op haar zestiende de hoofdrol kreeg in een schooltoneelvoorstelling. ‘Het was voor het eerst dat ik het gevoel had dat ik iets kon. Ik was een vrolijk type, maar ik had niet veel zelfvertrouwen, en het was geweldig om ineens iemand anders te kunnen zijn en dingen te doen die ik als mezelf nooit had gedurfd. Maar ik had geen idee hoe ik acteur zou kunnen worden.’ Haar ouders zeiden: leuk, dat toneelspelen, maar wat denk je van een secretaressecursus? ‘Ik kan nog steeds blind typen.
Tijdens de schoolvoorstelling had ik voor eerst het gevoel had dat ik iets kon
Daarna ging ze een lerarenopleiding volgen in Cambridge, waar ze mee stopte nadat ze ‘toevallig’ – ook very Colman: doen alsof het haar allemaal maar overkomt – bij Footlights ging, de legendarische plaatselijke amateurtheatergroep, waar ook grootheden als Emma Thompson, Stephen Fry en Hugh Laurie aan hun carrières begonnen. Footlights veranderde Colmans leven wel heel grondig: niet alleen begon ze daarvandaan toch als actrice, ook ontmoette ze er in 1993 haar man, Ed Sinclair, destijds ook een aanstormend acteur. Inmiddels zijn ze twintig jaar getrouwd en hebben ze drie kinderen: twee zoons (15 en 13) en een dochter (5).
Ze kan dus niks anders dan acteren, maar dat is in haar optiek dan ook geen rocket science. ‘Ik meld me waar ik zijn moet, ik spreek mijn teksten uit en probeer me zo goed als ik kan in te leven in de gevoelens van vrouw die ik op dat moment speel. Ik kan er echt niks meer van maken,’ zegt ze verontschuldigend vanuit haar donkere kamer. ‘Als je collega’s hun vak verstaan, is het al helemaal niet moeilijk. Goed luisteren naar wat je tegenspelers zeggen en daar passend op reageren, dat is acteren voor mij. In mijn nieuwste film The Father, waarin ik tegenover Anthony Hopkins sta, was dat dus geen enkel probleem.’
Met The Father verfilmde toneelschrijver Florian Zeller zijn eigen stuk, dat hier in Nederland een paar jaar geleden met succes op de planken werd gebracht door Hans Croiset en Johanna ter Steege. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van een dementerende man (Hopkins); Colman speelt zijn mantelzorgster, dochter Anne. ‘Ik had nog nooit een film of een toneelstuk gezien dat op die manier werd verteld. Als publiek ben je net zo in de war als die vader, dus je ervaart de dementie van binnenuit. Dat vond ik een briljante vondst.’ Persoonlijke ervaring met dementie heeft ze niet. ‘Even afkloppen. Mijn ouders zijn nu achter in de zeventig, tot nu toe gaat het goed. Mijn moeder was trouwens verpleegkundige, gespecialiseerd in ouderenzorg, dus via haar hoorde ik verhalen over mensen met alzheimer.’ Advies vroeg ze haar moeder niet: ‘Eh, nee. Anne is de mantelzorgster van haar vader. Zij moet gewoon al doende leren hoe ze ermee moet omgaan. Daar hoefde ik geen research voor te doen.’
‘The Father’ draait vanaf 8 april (onder voorbehoud) in de bioscoop.
Het hele interview met Olivia Colman lezen? Harper's Bazaars Grote Modenummer, waarmee we een jaar van groei aftrappen, ligt nu in de (online) winkels! Bestel het nummer nu voor €6,99 zonder verzendkosten en ontvang een leiderschapsspecial of neem een abonnement van 12x Harper's Bazaar en krijg een exclusieve beautybox van Skins Cosmetics cadeau voor maar € 89,99.
