Gistermiddag was ik even in Breda, in de Heusdenhoutsestraat. In april 1996 een ‘plaats delict’ zoals we er maar weinig kennen. Hier verdween de driejarige peuter Robin Bogers. Twee weken later werd een schoentje met een deel van haar voetje op de vuilstort in Zevenbergen gevonden. Buurvrouw Trudy J. , toen 27, had Robin gewurgd en in de kliko gedaan, die twee dagen later met de vuilnisauto was opgehaald.
Trudy beschuldigde allerlei anderen van de moord, onder wie haar eigen man, haar beste vriendin Marjan Gorissen en haar partner, in totaal acht personen. Drie van hen – onder wie de hoogzwangere Marjan – zaten maandenlang vast. Marjan beviel in de gevangenis van haar eerste kind. Trudy ontkende, maar tijdens een confrontatieverhoor met Marjan brak ze en vertelde ze wat ze had gedaan.
Ze was in een depressie na de dood van haar zoontje Nicky, het speelkameraadje van Robin. Die was drie maanden eerder overleden aan een ziekte. Toen Robin bij haar pannenkoeken kwam eten en vroeg naar Nicky, waren bij Trudy de stoppen doorgeslagen.
Spontaan? Officier van justitie Cees van Spierenburg dacht van niet. Volgens hem was het allemaal goed voorbereid: Trudy had muziek gedraaid die haar aan Nicky deed denken, had tevoren foto’s en video’s van Nicky bekeken waardoor ze ‘in mineur-stemming’ was. Volgens hem had ze Robin doelbewust uitgenodigd om pannenkoeken te komen eten.
Later ontkende Trudy alles weer, maar de andere verdachten werden vrijgelaten.
Een van hen is Marjan Gorissen, die nu een boek heeft geschreven over haar ervaringen. De verdwijning van Robin en de dwaling die daarop volgde.
Ze heeft het in overleg met de ouders van Robin gedaan. Die hebben hun goedkeuring eraan gegeven. Er is veel aandacht voor: afgelopen zaterdag in De Telegraaf (Pagina Vrouw), morgenavond bij Jinek, gisteren een groot artikel in het Brabants Dagblad. Toen ik daar in de buurt was, hadden mensen op straat het daar net over. Iedereen herinnert het zich nog als de dag van gister.
Het boek beschrijft vooral de zieleroerselen van de schrijfster. Het meest interessant daaraan is hoe ze als verdachte is behandeld.
Een fragment:
“‘Zo, mevrouw P. M. Gorissen, klopt dat?’ Ik schrok van zijn harde stem. Ik stond op, omdat hij ook nog steeds stond. Ik heb het tenslotte in mijn jeugd niet anders geleerd. Beleefd zijn. Ik stak mijn hand naar hem uit en wilde me officieel voorstellen. Er gebeurde niets. Weigerde hij mij nu een hand te geven? Hulpofficier Dona maakte een gebaar met zijn arm dat ik moest gaan zitten. Vrijwel hetzelfde gebaar dat ik ook gebruik als ik mijn herders zonder stemgeluid commandeer om op hun kussen te gaan liggen. Bij mij werkte het ook, ik ging direct zitten. Hulpofficier Dona plofte in zijn bureaustoel. Mijn benen begonnen te bibberen. Daarom liet ik me snel tegen de rugleuning zakken. ‘Wat een vreselijk verhaal,’ begon hij. ‘Ja, wat een vreselijk verhaal. Wat is uw aandeel hierin, mevrouw?’ Ik schokschouderde en stotterend antwoordde ik: ‘Helemaal niets, meneer.’ Hij reageerde afkeurend door met zijn hand naar me te wuiven. ‘U kunt gaan, mevrouw Gorissen,’ kon er nog net af. Daarop knikte hij naar de agent die blijkbaar nog achter ons in de deuropening stond. De agent gebood me mee te lopen. Zonder deze ‘meneer’ nog maar één blik te gunnen en met mijn ogen gericht op het linoleum liep ik het kantoor uit en volgde gehoorzaam de agent. Gebeurde dit nu net echt? Die Dona had mijn hand geweigerd.”
Achteraf is vooral de vraag: was het nodig geweest deze verdachten zo lang aan te houden en zo totaal respectloos (honds) te behandelen?Er ontstond discussie over de vraag wie er aansprakelijk voor gesteld kon worden dat ze maandenlang onschuldig hadden vastgezeten: justitie of Trudy. Justitie voelde zich in zekere zin ook het slachtoffer, omdat zij bewust op het verkeerde been was gezet.Volgens Van Spierenburg was er niet alleen de belastende verklaring van Trudy tegen een aantal verdachten, maar ook “ander steunbewijs dat een aanhouding rechtvaardigde.” Toen hij er jaren later over werd geïnterviewd, zei hij: “We hebben professioneel werk afgeleverd. Er zijn veel mensen heel lang vastgehouden, maar die begrepen ook dat we niet anders konden. Achteraf zagen ze dat in.”
Dat idee krijg je niet echt na het lezen van het boek van Marjan:
“Het wachten duurde lang en om mijn gedachten wat af te leiden las ik de teksten op de muur. Het grootste gedeelte sloeg nergens op, maar er was één tekst waar ik mijn ogen niet vanaf kon houden. Cel-poëzie, gekrast in de deur van dit hok, waarschijnlijk door een echte boef. Maar voor de rest van mijn leven zou deze tekst in mijn ziel gekerfd staan.
God schiep mens en dier
Maar wie schiep rechter en officier?
Dat deed de duvel in zijn vrije uren
Om ons het leven te bezuren”
Interessant boek dus, dat terecht aandacht krijgt, maar toch een paar kanttekeningen. Ik weet niet of de ouders het niet wilden, maar waarom geen mooie foto van Robin op de cover? Terwijl een fotootje van haar altijd online te zien is geweest. De titels van de hoofdstukken zijn allemaal in het Engels, om voor mij volstrekt onduidelijke redenen.
En er staat veel niet in.
Ik heb veel op internet opgezocht en dan raak je vooral verbijsterd door het vonnis: Trudy kwam er in hoger beroep vanaf met zeven jaar, terwijl er in eerste instantie zelfs levenslang was geëist.Volgens het Hof in Den Bosch “omdat ze op het moment van haar daad verward was.”
Ja, dat zal. Terwijl er genoeg aanwijzingen zijn dat het min of meer gepland was. Ook het naderhand – en nog steeds – hardnekkig blijven ontkennen en anderen de schuld geven speelt kennelijk niet mee.
Waar is Trudy nu? In het boek is er niks over te vinden. Volgens de buurtbewoners die ik gisteren sprak woont ze ergens in Limburg.
In een interview in het Brabants Dagblad vertelt Marjan veel meer over haar leven dan in het boek. Ze woont nu met haar gezin in Rijen. Haar in de gevangenis geboren zoon is nu 23, en ze heeft een dochtertje van 4 jaar. “Te zien is een jong meisje in een kale cel. Een rechercheur die een baby met pikzwart haar een flesje geeft. ‘Dit was tijdens een confrontatieverhoor met Trudy,’ zegt Marjan.
Toen ze na 103 dagen werd vrijgelaten kreeg ze niet de steun waarop ze had gehoopt. “Familieleden, vrienden en kennissen weerden me. Al stelt justitie dat je onschuldig bent en krijg je de hoogste graad van vrijspraak, mensen blijven oordelen. Alsof je melaats bent; er kleeft een smetje aan je en daar willen mensen niet mee geassocieerd worden.”
Ze kreeg ontslag en haar huwelijk liep op de klippen. Ze gingin therapie, kreeg de diagnose PTSS. Na de geboorte van haar dochter ontstond het idee een boek te schrijven over haar ervaringen.
Waardeer dit artikel!
De berichten en reportages op deze site zijn gratis. Iedereen vindt dat vanzelfsprekend en misschien is het dat ook wel. Anders dan wellicht wordt gedacht is het bijhouden van deze site amper rendabel. Het wordt dan ook erg op prijs gesteld als er af en toe als waardering een bijdrage wordt gegeven.
